ویروس کرونا ۶۰ روزی است که مهمان ناخوانده کره آبی رنگ ما شده و آن‌را خاکستری کرده، مردمان بسیاری در کل دنیا با کووید ۱۹ درگیر هستند و روزانه عده‌ای جان خود را در اثر ابتلاء به این بیماری از دست می‌دهند. این موجود میکروسکوپی روابط اجتماعی و بسیاری از مناسبت‌های اقتصادی در کل دنیا را تغییر داده، دیگر حتی پدر و مادرها فرزندان خود را با احتیاط می‌بوسند، هراسی بزرگ از آینده نامعلوم این ویروس، نگرانی که به راحتی می‌توان در چهره مردمان این روزگار دید. وقتی از خیابان‌ها و کوچه‌های شهر وارد بیمارستان‌ها و بخش‌های ویژه بیماران کرونا می‌شوید این هراس و نگرانی بیشتر و بیشتر می‌شود. صدای آژیر آمبولانس‌ها و سرفه‌های پی در پی بیماران و نفس‌هایی که در اثر جنگی سخت با کرونا به شماره افتاده، لحظه‌ای شما را به یاد فیلم‌های آخرالزمانی می‌اندازد. ساختمانی دیگر و درهای شیشه‌ای که با کاغذهای بزرگ بر روی آنها نوشته شده بخش ویژه عفونی، بیماران کرونا، ورود ممنوع…
اما وقتی از این درهای شیشه‌ای عبور می‌کنیم و وارد بخش‌های ویژه می‌شویم ابتدا احساس می‌کنیم وارد کره‌ای دیگر از این عالم هستی شده‌ایم، سکوتی خاص، مردمانی با لباس‌های عجیب… زنان و مردانی که قابل تشخیص از یکدیگر نیستند، لباس مخصوص، کلاه، عینک، محافظ صورت، دستکش، و رو کفشی از آنها هیبتی فضایی ساخته و تشخیصشان را از یکدیگر بسیار سخت، صدای سرفه‌ها و ناله‌های بیماران سکوت فضا را می‌شکند ترس بار دیگر خودنمایی می‌کند، اما آنها گویی بر ترس غلبه کرده‌اند، مومنانه به سراغشان می‌روند با صبر به آنها رسیدگی می‌کنند. از پشت عینک‌های بخار گرفته چهره‌هایشان سخت تشخیص داده می‌شود، اما گویی هرچه این موجود کوچک قدرت نمایی بیشتری می‌کند آنها نیرومند‌تر و مصمم‌تر برای شکستش می‌شوند، کادر درمانی بیمارستان‌ها منجیانی هستند که در این روزگار سخت نجات بخش جان‌های خسته از بیماری کرونا هستند.
منبع: مهر
ارسال نظرات
خبرهای پیشنهادی
گزارش تصویری
پربازدید ها